دوره های مجازی مورد توجه بسیاری قرار گرفته اند. برخی از مفسران معتقدند این دوره های رایگان ارائه شده توسط اینترنت، آینده تحصیلات دانشگاهی هستند.
در همین حال برخی دیگر استدلال می کنند که دوره های مجازی به سادگی نسخه به روز شده دوره مکاتبه به سبک قدیمی است.
دلیل این که دوره های مجازی ها این توجه را به خود جلب می کنند ، درگیری اخیر دانشگاههای نخبه آمریکایی مانند استنفورد ، هاروارد و MIT است. این دانشگاه ها ، از طریق سیستم عامل های مختلف ، دوره های خود را بصورت آنلاین برگزار میکنند و برخی از آنها اعتبارسنجی ارائه می دهند. با این حال ، در تمام تفسیرهای مربوط به ظهور دوره های مجازی، تفکر مرگ دانشگاه بسیار اغراق آمیز است.
شیدایی دوره های مجازی
دوره های آنلاین فعلی اغلب براساس فیلم های سخنرانی های “گپ و گفتگو” است. اگر فکر می کردید که مدرس اقتصاد شما شخصاً خسته کننده است ، سعی کنید او را در یک فیلم ۵۰ دقیقه ای اینترنتی تماشا کنید!
دوره های مجازی شیوه ی آموزشی دانشگاه های موجود را تهدید نمی کند و بعید به نظر می رسد که زنده بماند مگر اینکه با اینترنت به عنوان وسیله ارائه دهنده ی آن سازگار شود. این شامل کلیپ های صوتی یا تصویری کوتاه مبتنی بر موضوعات قابل تدریس است که می تواند در دوره های مختلف ارائه داده شود و دانش پذیران در کنار سایر ابزارهای آنلاین مانند رسانه های اجتماعی و وبلاگ ها از آنها استفاده کنند.
برای بیشتر دانشجویان ارشد، دوره های مجازی به سادگی بخشی از تجربه یادگیری دانشگاه خواهد بود. آنها به همان دلیلی که دورکاری نپذیرفته اند ، از کلاسهای دانشگاه خارج نخواهند شد.
مردم دوست دارند شخصاً با افراد دیگر تعامل داشته باشند و دانش پذیران از یکدیگر می آموزند. درست است که یادگیری از طریق اینترنت تقویت می شود اما جایگزین تجربه یادگیری رو در رو نمی شود.
پس آینده تحصیلات دانشگاهی چیست؟ من فکر می کنم این شامل چهار عنصر یکپارچه باشد.
ابتدا کلاس “وارونه” خواهد شد. انتظار می رود دانش پذیران قبل از ورود به کلاس به طیف وسیعی از مطالب مربوط به یک موضوع دسترسی پیدا کنند. برخی از این مطالب در اینترنت رایگان خواهد بود ، برخی دیگر توسط ناشران در اینترنت (و ممکن است به صورت یک کتاب درسی) و برخی دیگر توسط مدرس (بعنوان مثال بحث های تحت وب تحت نظارت) ارائه خواهد شد.
دوم ، دانش پذیران قبل از ورود به کلاس بر اساس مطالب ، مورد ارزیابی قرار می گیرند. این ارزیابی شامل یک آزمون آنلاین است که هر آزمون حداکثر چند درصد ارزش دارد. این آزمون به دانش پذیران کمک می کند تا بفهمند آیا مطالب را به خوبی یاد گرفته اند یا نه. مهم این است که قبل از شروع درس، بازخورد را برای استاد فراهم می کند.
سوم ، مدرس “تجربه کلاس” را بر اساس نتایج آزمون دانش پذیران ارائه می دهد. مدرس ، مطالب کلاس را به گونه ای طرح ریزی می کند تا بیشتر به مطالبی بپردازد که دانش پذیران در آنها دچار اشکال هستند.
چهارم ، هنوز آموزش های گروه های کوچک وجود دارد. اما این موارد حول حل مسئله در گروه هایی با تدریس خصوصی خواهد چرخید. دانش پذیران پاسخ ها را ارائه می دهند و به صورت گروهی کار می کنند و مهارت های نرم را که در بسیاری از دوره های دانشگاهی از بین رفته است ، فرا می گیرند.
سرانجام در برخی از دوره ها ، سخنرانی و ایراد کلاس بزرگ برای تعدادی بالا ممکن است ناپدید شود و با کلاسهای کوچکتر جایگزین شود تا بتوانید بازخورد ارائه دهید ، بحث بهتر را فراهم کنید و بر روی استفاده از دانش جدید از طریق یادگیری مبتنی بر مسئله تمرکز کنید.
استاد دوره را طراحی می کند و مدرسان راهنمایی را ارائه میکنند که به نوبه خود دانشجویان را راهنمایی می کنند.
پیشگامان آنلاین
آیا امکان انجام این کار وجود دارد؟ آری!
این در حال حاضر در برخی از دوره های پیشرو دانشگاه ها انجام می شود. اما در حال حاضر ، اصلاحات توسط اساتید دانشگاه ها ، انجام می شود.
در هر صورت تغییر اجتناب ناپذیر است. رقابت برای جذب دانشجویان بین دانشگاه های دارای رتبه متوسط و رتبه پایین شدید است.
اگر این دانشگاه ها تغییر نکنند ، دانشجویان و منابع مالی خود را از دست می دهند و دانشجویانشان جذب دوره های اینترنتی و دانشگاه هایی که تغییر کرده اند میشوند.
در مقابل ، دانشگاه هایی که زود اقدام می کنند می توانند برای تدریس نوآورانه و با کیفیت بالا ، برای خود ایجاد شهرت کنند. در حالی که دانشگاههای نخبه تحقیقاتی ما همیشه دانشجویان برتر را جذب می کنند ، اکثر دانشگاههای استرالیا نیاز به فروش کیفیت آموزش دارند.
شهرت برای تدریس نوآورانه در مبارزه با دلار دانشجویان داخلی و بین المللی بسیار ارزشمند خواهد بود.
رهبران فردا
بزرگترین مانع تغییر ممکن است خود دانشگاهیان باشند. آنها باید در خط مقدم اصلاحات آموزشی قرار بگیرند. با این حال ، کشیدن یادداشت های زرد برای یک سال دیگر بسیار آسان تر از یادگیری فناوری جدید و طراحی مجدد یک دوره است.
دانشگاهیان عموما انگیزه کمی برای پذیرش اصلاحات آموزشی دارند. دانشگاههایی که موفق به تغییر آموزش می شوند قطعا دانشگاه های رو به پیشرفتی خواهند بود.