آیا عبارات “یادگیری ترکیبی” و “کلاس های مجازی” شما را پر از هیجان می کند، یا اینکه تنها کلماتی هستند که باعث خستگی شما می شوند؟
واضح است که بسیاری از دانشگاه ها هنگام آموزش الکترونیکی اشتباه می کنند. آنها تصور می كنند كه آموزش آنلاین بی نقصی خواهند داشت و هم اینکه مدرسین و دانش پذیران فارغ از کیفیت آموزشی، با اشتیاق از این فن آوری های جدید استقبال می كنند. به قول داگلاس آدامز نویسنده ی شهیر: “ما فقط وقتی به فناوری علاقه داریم که چیزهایی مفید هستند.”
برای شروع ، یک فرضیه گسترده وجود دارد که از آنجا که یادگیری آنلاین “یک چیز خوب” است ، همه کارکنان و همه دانش پذیران آن را می خواهند و می خواهند آن را بپذیرند. با این حال ، یادگیری الکترونیکی برای افراد با برخی از معایب جدی ، از جمله مشکلات دسترسی ، زمان کمتر رویارویی با مدرسین و شک و تردید در مورد اثربخشی آن ، روبروست.
در حال حاضر ، ما هنوز نمی دانیم که آیا آموزش آنلاین باعث می شود دانش پذیران به خوبی بیاموزند یا خیر. تقریباً هیچ تحقیقی وجود ندارد که به طور رسمی اثربخشی آموزش الکترونیکی را در مقیاس وسیع ارزیابی کند. تقریباً همه فقط چند موضوع و اندازه کوچک را در نظر می گیرند و به نتیجه می رسند.
به عنوان مثال ، گزارشی از یک متاآنالیز بزرگ که در سال ۲۰۱۰ منتشر شد نشان داد که “به طور متوسط ، دانش آموزان در شرایط یادگیری آنلاین نسبت به کسانی که آموزش حضوری دریافت می کنند ، عملکرد نسبتاً بهتری دارند.” اما این بیانیه اینطور اصلاح شد: لزوماً محیط یادگیری مسئول موفقیت “متوسط” نبود ، بلکه وقت و توجه اضافی باعث آن بود.
در مقاله ای در سال ۲۰۰۹ ، محققان سعی کردند آموزش آنلاین را با استفاده از مجموعه اهداف یادگیری ارزیابی کنند. آنها نتیجه گرفتند که “عوامل فردی و آموزشی تأثیر قابل توجهی در یادگیری الکترونیکی ندارند.” در واقع ، آنها از حجم نمونه (بسیار ناچیز) خود ادعا کردند که یادگیری الکترونیکی از روشهای یادگیری و آموزش مرسوم(سنتی) ضعیف تر نیست.
دسترسی بهتر مورد نیاز است
فرض بی اساس دیگر در آموزش آنلاین این است که زیرساخت های تمام موسسات آموزشی از آموزش آنلاین پشتیبانی می کند و همه کارمندان و دانشجویان دسترسی برابر و بدون محدودیت دارند.
با این حال ، همانطور که در این مجموعه مورد بحث قرار گرفت ، همه دانشجویان در هر زمان و مکان به اینترنت بدون محدودیت دسترسی ندارند. یادگیری آنلاین می تواند به راحتی بین طبقات مختلف اجتماعی و فقیر و غنی تفاوت ایجاد کند.
حتی در یک دانشگاه که دارای یک گروه خاص دانشجویی ناهمگن است، دانشجویانی (از جمله یک رتبه ی برتر) هستند که حتی دسترسی به گوشی هوشمند مناسبی ندارند. بسیاری از دانشجویان فقط می توانند در دانشگاه به اینترنت دسترسی داشته باشند.
به همین دلیل اکنون انتقادات زیادی نسبت به دوره های آنلاین وجود دارد.
آنچه دانشجویان می خواهند
نکته قابل توجه اینکه ، سیاست های آموزشی معمولاً توسط کسانی نوشته می شوند که بیشترین میزان تدریس در آموزش را دارند. به این ترتیب خوب است که در مورد اختلاف نظر بین آنچه دانشجویان می خواهند و نیاز دارند و آنچه مدیران دانشگاه فکر می کنند کنجکاوی نمایند تا به نتیجه بهتری دست یابند.
محققان دریافتند كه دوره های آنلاین به دانشجویانی که برای تحصیل محدودیت زمان و وقت دارند كمک می كند و همچنین “دانش دانش پذیران را تقویت می كند” ، در حالی كه دانشجویان در واقع خواستار تعامل بیشتر با پرسنل آموزشی و بازخورد بیشتر فردی هستند.
مطالعه اخیر دیگری در مورد یادگیری آنلاین نشان داد که دانش پذیران خواهان تعامل و ارتباط شخصی و همچنین استفاده بیشتر از دستگاه های تلفن همراه هستند.
این فرض کاملاً بی اساس است که فناوری ، به خودی خود ، یادگیری و تعامل دانش پذیران را افزایش می دهد.