محققان هنوز به چگونگی کنترل بهتر نوسانات و دوربرگردان های آموزش آنلاین نرسیده اند. تصورات هنوز کامل نشده و بسیاری از مفاهیم هنوز در حال بررسی هستند.
یکی از مهمترین نگرانی ها در دوره های آنلاین دسترسی به اینترنت با سرعت مناسب است.
ارسال ایمیل به یک استاد یا مدرس در روز تعطیل کاملا منطقی است. اما آیا منطقی است که در همان روز انتظار پاسخی داشته باشیم؟ پاسخ روشن است، نه!
اما بسیاری از مدرسین از سر احساس وظیفه ای که دارند این کار را می کنند که در واقع حق استراحت آنها در وقت غیر کاری را از بین می برد.
مشکل تجاوز به اوقات فراغت مدرسین تمامی پایه ها، با افزایش آموزش آنلاین به مراتب ظهور پیدا میکند و در دنیای دیجیتالی ناشی از کرونا،بیش از هر زمان دیگری امکان بروز این امر وجود دارد. بهتر است برای مشکلی که می تواند به زودی گریبان گیر آموزش آنلاین باشد فکری کنیم، انتظارات و چهارچوب ها و قانون ها را تعیین کنیم و همه ی طرفین شامل اساتید، دانش پذیران، کارکنان و مسئولین آموزش از آن آگاه شوند.
حجم کاری بیشتر در دوره های آنلاین
در روزهای ابتدایی آموزش آنلاین همگان اغلب از “فقط گذراندن دوره آنلاین” صحبت می کردند. در واقع انتظار این بود که شما “فقط” سخنرانی ها و تدریس های موجود را گرفته و “آنها را در وب قرار دهید”. ارزیابی فقط به نوعی در سراسر دنیا ترجمه شده است و آن هم حضوری بود.
ظاهراً یک درک مشترک نیز وجود داشت که اجرای دوره یک ترم بصورت آنلاین نسبت به انجام نسخه حضوری همان دوره آسان تر بود و در واقع کار کمتری می طلبید.
متأسفانه ، ما هنوز هر دو این باورهای غلط را می شنویم. اما ما به خوبی می دانیم که آنها انبوهی از تفکرات واهی هستند.
در واقع اغلب کارهای مربوط به آموزش آنلاین بیشتر از یک دوره سنتی است. برای مثال یک صفحه بحث آنلاین را در مقایسه با یک آموزش حضوری قرار دهید.
یک بحث دو ساعته در کلاس بین مثلاً ۱۵ (یا حتی ۳۰) دانش پذیر در یک کلاس فیزیکی را در نظر بگیرید. معادل آنلاین همان کلاس با همان تعداد دانش پذیر زمانی بیشتر از دو ساعت را می طلبد.
در دوره ی آنلاین باید تمام نظرات دانشجویان را خواند ، تمام پاسخهای این نظرات را در چندین موضوع احتمالی در نظر گرفت و برای هر دانش پذیر مطلب درخوری ارائه داد و قطعا این یک کار دو ساعته نیست.
نوآوری جواب می دهد؟
از نظر تئوری فوق العاده است ، اما بیایید این را در عمل آزمایش کنیم.
اولاً ، فناوری مورد نیاز برای پشتیبانی واقعی از بحث تعاملی کلاس آنلاین، یعنی شبیه سازی یک تجربه حضوری در کلاس، گران، پیچیده و نادر است. ده ها هزار دلار هزینه برای ایجاد زیرساخت های اساسی در كلاسی كه ۳۰ دانش آموز را در خود جای دهد ، هزینه می شود و این شامل نیاز به پهنای باند بزرگ ، اتصالات قابل اعتماد و از سوی دیگر نیازمند دانش پذیرانی است که دسترسی به زیرساخت های مناسب را دارند.
دوم ، موسسات آموزش عالی دارای اینرسی زیاد بوروکراتیک هستند. تغییرات عمده در یک دوره ممکن است ۱۲-۱۸ ماه طول بکشد تا در روند تأییدییه دانشگاه راه خود را طی کند.
در همین حال ، سامانه ها و ابزارها به طور مداوم با سرعت تغییر می کنند درحالی که سازمان های بزرگتر در حال حاضر برای مدیریت آنها مجهز نیستند.
سوم، مدرسین معمولاً موظف هستند از سامانه های تعیین و تایید شده (به عنوان مثال WebCT ، BlackBoard یا Moodle) برای ایجاد ، ارائه و مدیریت کلاس های آنلاین خود استفاده کنند. استفاده درست از این سیستم عامل ها و آموزش نحوه ی استفاده از آنها به مدرسین خود موضوع دیگری است.
تعلیم و تربیت مسئله دار
تنها مورد تبلیغات آنلاین که به طور منظم مورد استفاده قرار می گیرد این است که دسترسی را افزایش می دهد. تعداد بیشتری از دانشجویان بیش از هر زمان دیگری به فرصتهای آموزشی بیشتر و از طرف موسسات بیشتری دسترسی دارند. و این با سرعتی خارق العاده و همچنین ستودنی در حال افزایش است. بحث کردن با این نوع فلسفه “فرصتها برای همه” دشوار است.
اگرچه نمی توانیم اجازه دهیم همه جزئیات بدون چالش باقی بمانند. جنبه هایی از آموزش آنلاین وجود دارد که بدون شک مزایای کمتری از مزایای آموزش رو در رو ارائه می دهد.
اینک این سوال مطرح است که: بهتر است افراد بیشتری به کالاهای کمتری دسترسی داشته باشند یا تعداد کمتری به بهترین ها دسترسی پیدا کنند؟به عنوان مثال، تعامل آنلاین با مدرسین و همسالان از طریق مکالمات متنی و تحویل همزمان مطالب، تجربه ای را که تعاملات زندگی واقعی فراهم می کند کاهش می دهد.
باید همچنین در نظر گرفت که اکثر دانش پذیران با الگوبرداری از رفتارها و تکرار سایر دانش پذیران یاد می گیرند این موضوع بدون تعامل مستقیم دشوار است. در حال حاضر راه حلی برای این مسئله هنوز پیدا نشده است.
یک راه بهتر
اما همه ما می دانیم که انتقاد آسان است، پس بهتر است راهکارهایی را ارائه کنیم.
باید بیندیشیم که چگونه این کار را برای همه به خوبی انجام دهیم.
ما باید ظرفیت نهادی را افزایش دهیم تا بتوانیم سریع به سیستم عاملهای متغیر و روند فضای مجازی پاسخ دهیم. این باید شامل سیستم هایی باشد که امکان انعطاف پذیری در انتخاب سامانه مدیریت آموزش الکترونیکی را دارند.
فراهم آوردن وقت ، منابع و انعطاف پذیری مناسب برای دانشگاهیان ، کارکنان فنی و مدیران بسیار مهم است تا فقط با تکنیک ها و ابزارهای جدید مقابله نکنند ، بلکه آنها را جستجو کرده ، یادگیری و تسلط پیدا کنند. این روند گذرا نیست و مانند هر چیز پیچیده دیگری استفاده از میان بر و دور زدن موضوع بی فایده است.
مشارکت هوشمند در ایجاد موفقیت در زمینه آموزش سایبری نیز ضروری است و این احتمالاً باید به استفاده روزمره و پیچیده از تأمین منابع مالی مرتبط باشد.
با وجود رهنمودها و منابع کاملاً بررسی شده و کاملاً واضح ، دانشگاهیان می توانند به طور موثرتری بهترین راه های ارتباط با دانشجویان فعلی و آینده خود را کشف کنند.
اما ، یک چیز دیگر وجود دارد که باید قبل از نتیجه گیری در نظر بگیرید: گاهی اوقات یک دوره، یک مهارت، یک مجموعه دانش یا یک تجربه مناسب برای برگزاری در دنیای آنلاین است، اما بعضی از آنها اینگونه نیستند. قبل از قرار دادن “e” (دوره آنلاین یا مجازی) در مقابل نام آنها، باید دوره ها را با دقت انتخاب کنیم.