به ما گفته شده است كه آموزش عالی به سرعت در حال تحول عظیم و اختلال در فن آوری است. طرفداران آموزش آنلاین معتقدند که پیشرفت در فن آوری های یادگیری آنلاین با امکان اجازه ثبت نام برای ده ها هزار نفر ، آموزش عالی با کیفیت بالا و کم هزینه را برای هر دانش پذیر قابل دسترسی می کند.
در همین حال ، در ایالات متحده و جاهای دیگر ، دانشگاه ها و کالج ها به سرعت در حال گسترش پیشنهادات خود در مورد دوره های آنلاین “به سبک قدیمی” هستند: کلاسهایی که توسط مدرسان منفرد با ۲۵ نفر دانشجو ثبت نام می شود.
در سال ۲۰۱۱ ، تقریباً هفت میلیون دانشجوی کارشناسی آمریکایی در چنین دوره هایی ثبت نام کردند.
به خاطر این دانشجویان آنلاین و همچنین دانشجویانی که هنوز ثبت نام نکرده اند ، مهم است که نگاه خود را از آنچه ممکن است باشد خارج کنیم و لحظه ای آن را به سمت آنچه هست هدایت کنیم. فقط با بررسی تجربیات واقعی دانشجویان در دوره های آنلاین امروز می توان هم از توانایی یادگیری آنلاین و هم از مشکلات آن آگاه شد.
با تحقیقات صورت گرفته مشخص شد كه بيشتر موارد شامل خواندن و تكاليفي است كه بصورت آنلاين همراه با “اتاق گفتگو” در اختیار دانشجویان قرار می گیرد كه در آن از آنها خواسته شده بود تا با همسالان خود بحث كنند.
در حالی که فن آوری های به کار گرفته شده با اندکی تغییر، تقریباً در همه کلاس ها یک کیفیت کم و بیش ثابت بود: تعامل معنی دار کمی بین دانش پذیران و مدرسین آنها وجود داشت.
دانش پذیران از این کمبود کاملا مطلع بودند و به آن اذعان داشتند و معتقد بودند اگر بخواهند تلاش کنند و واقعا چیزی را یاد بگیرند همان کلاس های درس سنتی را ترجیح می دهند که در آن ارتباط بیشتر و راحت تری با مدرسین خود دارند.
جالب است بدانید، تجزیه و تحلیل عواملی که عملکرد دانش پذیران را در کلاس های آنلاین پیش بینی می کنند، عواملی که شامل طراحی دوره و استفاده از فن آوری است، نشان داد که فقط یک مسئله کیفیت آموزش را بالاتر می برد: عمق تعامل بین فردی بین دانش پذیران و مدرسین.
تیم دیگری از محققان ، نقشی را که عوامل غیر آکادمیک در توانایی دانش پذیران برای تکمیل موفقیت ایفا می کنند ، بررسی کردند. مصاحبه با دانشجویان و اساتید به روشنی نشان داد که بسیاری از دانشجویان بدون داشتن مهارت و استراتژی لازم برای موفقیت تحصیلی به دانشگاه می آیند.
این مهارت ها به اندازه مدیریت زمان ، یادداشت برداری ، استفاده از کتابخانه و تشخیص اینکه چه موقع ، چگونه و از چه کسی می توان کمک گرفت ، اساسی هستند.
جالب است بدانید، مصاحبه با اعضای هیئت علمی دانشگاه های آنلاین بیانگر این بود که آنها انتظار دارند دانشجویانشان فراگیرانی نسبتاً ماهر و مستقل باشند: دانشجویان باید بتوانند وقت خود را مدیریت کنند، ابتکار عمل داشته و رویکرد خود را در زمینه تسلط بر مطالب درسی مشخص کنند.
به عبارت دیگر، برای موفقیت، دانش پذیران آنلاین دقیقاً به مهارتهایی احتیاج داشتند که در دانشجویان سطح پایه دیده نمی شد.
بنابراین شاید تعجب آور نباشد که مطالعات نشان داده است که دانش پذیران در دوره های آنلاین شکست می خورند و در بعضی از موضوعات با سرعت بالاتری حتی تا دو برابر بیشتر نسبت به کلاسهای “حضوری” انصراف می دهند. حتی نگران کننده تر ، این که کاهش عملکرد برای گروه هایی از دانش پذیران، از جمله اقلیت ها، که در حال حاضر عملکرد پایین تری دارند، شدیدتر است.
به عبارت دیگر ، شکاف دستاورد موجود به عنوان مثال، بین سفیدپوستان و سیاه پوستان یا بین زنان و مردان در کلاس آنلاین بیشتر می شود.
در مجموع ، این یافته ها حاکی از آن است که تعداد زیادی از دانشجویان بیشتر به حمایت مدرسین خود احتیاج دارند. با این حال ، به طور انحرافی ، بسیاری از دوره های آنلاین از دانش پذیران می خواهند که خودشان بیاموزند.
با این حال، برای میلیون ها دانش پذیر، بسیاری از خانواده های فاقد تجربه تحصیلات عالی دانشگاهی هستند که همین معضلی بر یادگیری و نحوه یادگیری آنها خواهد بود. بعید است که حتی پاسخگوترین فن آوری ها نیز بتوانند جایگزین نوع تعامل دانش پذیر و مدرس شوند چرا که تحقیقات نشان می دهد این تعامل برای ایجاد انگیزه جهت پیشرفت و رسیدن به نتیجه مطلوب ضروری و لاینفک است.
یادگیری آنلاین در بخشهای مختلف آموزش به طور قابل توجهی نفوذ خواهد کرد. حتی ممکن است هزینه های کمتری نیز داشته باشد. اما هنوز یک سوال بی پاسخ وجود دارد که آیا این روند دسترسی به آموزش عالی با کیفیت بالا را افزایش می دهد یا شکافهای آشکار مزیت آموزشی را بیشتر تشدید می کند؟
برای اطمینان از عدم وقوع مورد دوم ، دانشگاه ها و آموزشگاه ها باید در مورد روش یادگیری آنلاین تجدید نظر کنند.
برای شروع ، باید منابع کمتری را برای گسترش شرایط آنلاین و بیشتر برای گردآوری اعضای هیئت علمی و نیازهای کلاسهای آنلاین هزینه کنند. آنها باید در مورد اینکه کدام دوره ها را به صورت آنلاین قرار می دهند توجه بیشتری داشته باشند و در ارزیابی و افزایش آمادگی دانش پذیران تلاش بیشتری انجام دهند.
سرانجام ، آنها باید به آموزش اساتید بپردازند، این که کلاس های آنلاین چگونه باید برگزار شوند، تعامل معنادار با دانش پذیر چگونه است و تولید محتوا به چه شکل باید باشد.
این آماده سازی ها به زمان و هزینه نیاز دارد و این احتمال وجود دارد که یادگیری آنلاین واقعاً تاثیر زیادی در کاهش هزینه ها نسبت به یادگیری سنتی در کلاس نداشته باشد.
با این حال ، اگر یادگیری آنلاین برای دستیابی به هدف بزرگ کمک به همه دانشجویان برای دستیابی به یک آموزش عالی با کیفیت است، زمان آن است که این سرمایه گذاری ها را انجام دهیم.