دانشگاهیان و دانشگاه ها خیلی زود از باند دوره های آنلاین آزاد و همگانی یا موک گذشته اند ، اما ممکن است با دیدن عواقب چشمگیر و شاید ناخواسته ای که برای تحصیلات عالی ایجاد می شود ، شور و شوق کمتری پیدا کنند.
چرا دانشگاهیان باید نسبت به موک محتاط باشند
در حال حاضر ، دانشگاهیان از فناوری برای ایجاد و میزبانی دوره ها ، معمولاً از طریق سیستم های مدیریت یادگیری (LMS) ، استفاده می کنند. برخلاف موک که توسط دانشگاه ها بصورت آنلاین ارائه می شود ، LMS فقط توسط کارکنان دانشگاه و دانشجویان قابل دسترسی است. ارتقا شغل و درآمد دانشگاه به پیشرفت در این دوره بستگی دارد.
بنابراین اگر اکثر دانشگاهیان از قبل از LMS استفاده می کنند ، چرا استفاده از MOOC باید متفاوت باشد؟
مسئله این است که موک چندین مسئله مرتبط با ارائه دوره را تغییر می دهد. تغییراتی که ممکن است دانشگاهیان در نظر نگرفته باشند.
تاکنون فقط تعداد کمی از دانشگاه های سراسر جهان اعتبارات دوره های موک را ارائه داده اند و در صورت ارائه ، دانشجویان مجبور به گذراندن آزمون های دانشگاهی اضافی هستند.
اما اعتبارات یادگیری قبلی می تواند به دانشجویانی تعلق بگیرد که موک را بدون ارزیابی اضافی دانشگاه گذرانده باشند.
این به موک امکان شناسایی در برنامه های دانشگاه را می دهد و امکان رقابت بیشتر بین آنها و دانشگاه های سنتی را ایجاد میکند.
آموزش آنلاین می تواند خصوصی سازی آموزش عالی و نقش دانشگاهیان را تحت تأثیر قرار دهد.
در حال حاضر فناوری ، دور شدن از سخنرانی های همراه با تخته و گچ و میل به سمت یادگیری بیشتر مبتنی بر پروژه ، کارگاه های آموزشی (گاهی اوقات بصورت آنلاین) و نشست های آنلاین است. بسیاری از دانشگاهیان نیز از طریق LMS خود امتحانات چند گزینه ای یا آنلاین را پیگیری میکنند.
این تغییر در نحوه ی برگزاری دوره همچنین شاهد تغییر نقش دانشگاهی است. دانشگاه ها برای مدیریت پروژه های دانشجویی ، کارگاه ها و فعالیت های آنلاین، کارمندان معمولی استخدام می کنند. اکنون دانشگاهیان وظیفه اصلی تنظیم و علامت گذاری امتحانات را بر عهده دارند.
گام منطقی بعدی در امتداد مسیر MOOC همکاری دانشگاه ها و توسعه امتحاناتی است که بر اساس دوره های آموزشی MOOC برگزار می شود
د انش پذیران در مراکز امتحانی شرکت می کنند ، تأیید می شوند و سوالات چند گزینه ای یا مسابقه ای را امتحان می کنند که قابلیت تصحیح از طریق سیستم های هوشمند را دارند. با این موفقیت ، دانشگاه دیگر نقشی در ارائه دوره ندارد و هزینه ادامه آن به عنوان هماهنگ کننده دوره بسیار زیاد است.
این کار در حال حاضر در جهان شرکت های چند ملیتی اتفاق می افتد. آنها صلاحیت های صنعت و آموزش را توسط ارائه دهندگان آموزش خصوصی ارائه میکنند. آزمون نهایی صلاحیت از طریق مراکز آزمون معتبر محلی انجام می شود. افراد غیر فنی، هویت فردی را که آزمون میدهد، تأیید می کنند.
بر وی نظارت می کنند که یک آزمایش آنلاین چند گزینه ای را انجام می دهد و در صورت موفقیت فرد گواهی صادر می کنند.
دانشگاههای پژوهش محور
چندین دانشگاه استرالیا در حال حاضر دانشگاهیان را به عنوان ” پژوهش محور” یا “آموزش محور” شناسایی می کنند. تعداد دانشگاهیانی که با نقشهای فقط تدریس شناسایی می شوند ، در دهه گذشته به ۱۰ تا ۱۵ درصد افزایش یافته است.
با گذراندن دوره هایی از طریق موک و امتحانات متمرکز برون سپاری ، بسیاری از دانشگاه ها قبلاً به این سوال پاسخ داده اند: آیا ما به همه دانشگاهیانی که داریم نیاز داریم؟
اما سوال بعدی مطرح می شود: آیا ما به همه دانشگاه ها نیاز داریم؟
دانشگاه های استرالیا با مشخصات پژوهشی پایین و تمرکز بالای کارشناسی و کاردانش مشخص می شوند و از آنها خواسته می شود آینده خود را توضیح دهند.
بلند کردن زنگ هشدار
پروفسور ایان یانگ ، معاون دانشگاه ملی استرالیا ، ماه گذشته در یک نشست هشدار داد که موک ها می توانند “بدترین دشمن” دانشگاه های استرالیا باشند. او گفت ، “هرگاه چیزی را بخشیدید ، پس از آن پرداختن هزینه های آن برای مردم بسیار دشوار است”.
در همان کنفرانس ، وزیر پهنای باند و ارتباطات ، سناتور کانروی گفت:
برای دریافت برنامه درسی ملی فقط ۱۱۲ سال زمان صرف شده است ، فکر نمی کنم ۱۱۲ سال وقت داشته باشیم تا بتوانیم آنچه را که می خواهیم در جهان آموزش جهانی دیجیتال ارائه دهیم. اگر بهترین سخنران جهان در MIT برای همه به صورت رایگان آنلاین باشد ، سخنرانی چه ارزشی دارد؟
برای دانشگاهیان ، ظهور موک ممکن است آغاز یک طوفان کامل باشد که در آن فناوری، وسیله ای برای متمرکز کردن برنامه درسی و ارزیابی خودکار دوره های کارشناسی باشد.
البته ، ما نمی توانیم به طور قطعی بگوییم، اما زمان به خوبی ثابت می کند که دانشگاهیان با پیوستن به موک اکنون می توانند اولین تغییرها را ایجاد نمایند.